त्या रात्री आलेला फोन, जो कधीच उचलायला नको होता

त्या रात्री आलेला फोन, जो कधीच उचलायला नको होता

रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते.
घरात शांतता होती.
खिडकीबाहेर फक्त रस्त्यावरील दिव्यांचा मंद उजेड आणि एखाद-दोन दुचाक्यांचा आवाज.

तो दिवसभराच्या थकव्यामुळे लवकर झोपायच्या तयारीत होता.
फोन silent वर ठेवलेला, मन थोडं अस्वस्थ, पण कारण समजत नव्हतं.

तेवढ्यात फोन वाजला.

Unknown Number.

तो क्षणभर थांबला.
या वेळेला कोण फोन करेल?
पहिला विचार आला – ignore करूया.

पण फोन पुन्हा वाजला.

पहिला कॉल

त्याने कॉल उचलला.

“हॅलो?”

पलीकडून काही क्षण शांतता होती.
फक्त श्वासाचा हलका आवाज.

“तुम्ही… अजूनही तिथेच राहता ना?”
एक गंभीर, ओळखीचा पण आठवण न येणारा आवाज.

तो गोंधळला.
“कोण बोलतंय?” त्याने विचारलं.

पलीकडून उत्तर आलं,
“मी… तोच आहे. ज्याला तुम्ही विसरायचा प्रयत्न करता.”

फोन कट झाला.

त्याचा हात थोडा थरथरला.
हा कोण होता?

मनात उगवलेले प्रश्न

तो बेडवर बसून राहिला.
फोनकडे पाहत.

कोणीतरी prank?
चुकीचा नंबर?

पण आवाजात काहीतरी वेगळं होतं.
घाई नव्हती.
धमकीही नव्हती.
फक्त खात्री.

जणू समोरचा त्याला ओळखत होता.

त्याने कॉल history तपासली.
नंबर सेव्ह केलेला नव्हता.

दुसरा कॉल – आणि पहिली आठवण

पंधरा मिनिटांनी फोन पुन्हा वाजला.

तो यावेळी तयार होता.

“काय हवंय तुम्हाला?” त्याने थोड्या कठोर आवाजात विचारलं.

पलीकडून शांतपणे उत्तर आलं,
“तुम्ही अजूनही त्या घटनेबद्दल कोणाला सांगितलेलं नाही… हे बरं आहे.”

त्या एका वाक्याने त्याचं डोकं सुन्न झालं.

कोणती घटना?

पण मनाच्या एका कोपऱ्यात काहीतरी हललं.
एक जुनी आठवण.
एक दाबलेला प्रसंग.

ती जुनी रात्र

ती गोष्ट पाच वर्षांपूर्वीची होती.

एक अपघात.
रस्ता ओलसर.
रात्री उशीर.

चूक त्याची नव्हती,
पण तो थांबला नाही.

घाबरला.
आणि निघून गेला.

कोणी पाहिलं नव्हतं.
किमान त्याला तसं वाटलं होतं.

त्या दिवसापासून त्याने ती आठवण मनाच्या खोल कप्प्यात बंद करून ठेवली होती.

सत्य हळूहळू बाहेर येतं

“तुम्ही गप्प राहिलात म्हणूनच सगळं ठीक चाललंय,”
पलीकडचा आवाज म्हणाला.
“पण सत्य फार दिवस दडत नाही.”

तो चिडला.
“तुम्ही कोण आहात?”

पलीकडून उत्तर आलं,
“त्या रात्री रस्त्याच्या कडेला उभा असलेला एक माणूस.”

फोन पुन्हा कट.

रात्र वाढत गेली, भीतीही

झोप येईना.
घरात सगळं सुरक्षित होतं,
पण मनात अस्वस्थता होती.

तो सतत खिडकीबाहेर पाहत होता.
कोणी दिसत नव्हतं.

पण त्याला खात्री होती –
तो एकटा नाही.

शेवटचा कॉल

रात्री तीनच्या सुमारास फोन पुन्हा वाजला.

यावेळी आवाज थोडा बदललेला होता.

“आज नाही बोललात,
तर उद्या कुणीतरी बोलेल.”

“तुम्हाला काय हवंय?” त्याने थकलेल्या आवाजात विचारलं.

उत्तर आलं,
“मला काही नकोय.
मला फक्त इतकंच हवंय की तुम्ही स्वतःशी प्रामाणिक व्हावं.”

फोन बंद.

सकाळचा निर्णय

सकाळ झाली.
सूर्य उगवला.
रात्रीची भीती थोडी कमी झाली.

पण मनात एक स्पष्ट निर्णय झाला होता.

तो पोलीस स्टेशनकडे निघाला.

कारण आता त्याला कळलं होतं –
फोन कॉलपेक्षा जास्त भयानक
स्वतःचं मौन होतं.

निष्कर्ष

काही गोष्टी आपल्याला पाठ सोडत नाहीत.
आपण त्यांच्यापासून पळतो,
पण त्या योग्य वेळ येईपर्यंत वाट पाहत राहतात.

Takeaway

कधी कधी भीती बाहेरून येत नाही.
ती आपल्या आत दडलेली असते.
आणि सत्य स्वीकारणं
हेच तिच्यावरचं एकमेव उत्तर असतं.