तो आवाज फक्त माझ्याच डोक्यात होता का? | Marathi Psychological Story

तो आवाज फक्त माझ्याच डोक्यात होता का?

सुरुवातीला तो आवाज खूप हलका होता.
इतका हलका की तो स्वतःलाच वाटायचं — कदाचित मीच जास्त विचार करतोय.

दिवसभर काम, रात्री थकवा, आणि डोक्यात सतत फिरणारे विचार —
अशा परिस्थितीत कुणालाही असं वाटू शकतं.

पण दिवस गेले,
आणि तो आवाज थांबला नाही.

पहिल्यांदा लक्षात आलेला क्षण

रात्री झोपायच्या आधी, खोलीत पूर्ण शांतता होती.
फोन बाजूला ठेवलेला, लाईट बंद, डोळे मिटलेले.

तेवढ्यात तो आवाज आला.

“तू योग्य केलंस का?”

तो दचकून बसला.

कोण होतं ते?
खोलीत कोणीच नव्हतं.

मनाला समजावलं —
थकवा आहे, काही नाही.

पण मन मानायला तयार नव्हतं.

आवाज आणि आठवण

त्या आवाजासोबत एक जुनी आठवणही यायची.
ती गोष्ट त्याने स्वतःपासून लपवून ठेवली होती.

एक निर्णय.
त्या क्षणी घेतलेला.

कोणाला सांगितला नाही.
कोणी विचारलंच नाही.

पण त्याची किंमत होती.

मन कधी खोटं बोलत नाही

दिवसा सगळं नॉर्मल वाटायचं.
काम, लोक, बोलणं, हसणं — सगळं व्यवस्थित.

पण रात्री…

रात्री तो आवाज स्पष्ट ऐकू यायचा.

“तू पळून गेलास.”
“तू गप्प राहिलास.”
“तू जबाबदारी घेतली नाहीस.”

तो स्वतःशीच वाद घालायचा.

“ते माझ्या हातात नव्हतं.”
“मी काही करू शकलो नसतो.”

पण आवाज थांबत नव्हता.

Psychological Pressure वाढत गेला

हळूहळू झोप कमी झाली.
डोकं जड वाटू लागलं.
छोट्या गोष्टींवर चिडचिड.

लोक म्हणायचे,
“तू बदललास.”

तो हसायचा.
पण आत काहीतरी तुटत होतं.

आरशात दिसणारा चेहरा

एक दिवस आरशासमोर उभा राहिला.
तो चेहरा त्याचाच होता,
पण ओळखीचा वाटत नव्हता.

डोळ्यांखाली काळी वर्तुळं,
चेहऱ्यावर ताण.

तेवढ्यात तो आवाज पुन्हा.

“तू स्वतःला माफ केलंस का?”

हा प्रश्न वेगळा होता.

सत्य स्वीकारणं हेच उत्तर

त्याला अचानक जाणवलं —
हा आवाज बाहेरचा नाही.

तो त्याच्याच मनाचा होता.

दडवलेली अपराधी भावना.
स्वतःशी न केलेला प्रामाणिक संवाद.

आपण इतरांना फसवू शकतो,
पण स्वतःला नाही.

पहिल्यांदा स्वतःशी प्रामाणिकपणा

त्या रात्री त्याने पळ काढला नाही.
कान बंद केले नाहीत.

तो आवाज ऐकला.

आणि स्वतःला कबूल केलं —
हो, मी चुकलो.
हो, मी घाबरलो होतो.

तो क्षण सोपा नव्हता.
पण तो आवश्यक होता.

आवाज शांत झाला

त्या दिवसानंतर आवाज लगेच नाहीसा झाला नाही.
पण तो कमकुवत झाला.

कारण आता त्याला दुर्लक्ष केलं जात नव्हतं.

मनाला सत्य हवं असतं,
सबबी नाहीत.

निष्कर्ष

कधी कधी आपली सगळ्यात मोठी लढाई
बाहेर नाही, आत असते.

आवाज लोकांचा नसतो,
तो आपल्या मनाचा असतो.

Takeaway

तू आवाज ऐकतोयस,
म्हणजे तू कमकुवत नाहीस.

कदाचित तू फक्त
स्वतःशी प्रामाणिक व्हायची वाट पाहतोयस.