जेव्हा सगळे थांब म्हणाले, तेव्हा तो चालत राहिला

खरं सांगायचं तर, आयुष्यात प्रत्येकाच्या वाट्याला संघर्ष येतोच. फरक इतकाच असतो – कोणी थांबतं, तर कोणी पुढे चालत राहतं.

रामू एक साधा मुलगा होता. गावातली छोटीशी शाळा, साधं घर आणि मोठी स्वप्नं. लोक नेहमी म्हणायचे, “हे तुझ्यासारख्या मुलासाठी नाही.” पण रामू एकच गोष्ट मनात ठेवायचा – मी प्रयत्न करणं सोडणार नाही.

पहिल्यांदा अपयश आलं. मग दुसऱ्यांदा. तिसऱ्यांदा सुद्धा. प्रत्येक वेळी लोक हसले. काहींनी सल्ला दिला – “हे सोड, दुसरं काहीतरी कर.”

पण रामूने एक वेगळाच निर्णय घेतला. तो अपयशाकडे दोष म्हणून नाही, तर शिकवण म्हणून पाहू लागला. रोज थोडं जास्त शिकलं, थोडं जास्त मेहनत घेतली.

एक दिवस, तोच रामू यशस्वी झाला. जे लोक हसत होते, तेच लोक आता म्हणत होते – “हा तर आपल्याच गावाचा आहे!”

शिकवण एकच:
लोक काय म्हणतात याला नाही, तर तू स्वतः काय करतोस याला महत्त्व दे. कारण यश हे आवाज करून येत नाही, ते शांतपणे मेहनतीचा हात धरून येतं.

आज जर तुला कोणी “थांब” म्हणत असेल, तर समज – तू बरोबर दिशेने चाललायस.